ULCINJ, Ulćin, Vucinj,Vučinj, Ocinj
q Colhinium, Olhinium, Olcinium, Dulcigno
v Od antičkog Ulcinium, odatle neposredno stsrp. Lьcinь, docnije Ocinj, današnji oblik pod uticajem alb. Ulqi(n) ili ital. Dulcigno, gde je d‑ od sraslog predloga de (Skok III 541b).
grad bijeli: Pod Ulcinjom gradom bijelijem (SM 136:88); SM 170
bijeli: Pa od Bara i Ulcinja b'jela (SM 63:238)
bez atribucije: Prati knjigu Baru i Ulćinu (Vuk II, 89:274); SM 62
bez atribucije: Od Vucinja i Bara bijela (Vuk IV, 10:273;, Vuk VIII, 62
bez atribucije: Od Vučinja nitko ne uteče (Vuk IV, 11:147)
grad: S trećom posla put Ocinja grada (Vuk VII, 53:18)
41° 55' N, 19° 12' E
Grad i luka u južnom delu crnogorskog primorja. Istočno od grada je Ulcinjsko polje sa lukom i solanama. Srednjovekovni utvrđeni grad sa bedemima i kulama, koji se očuvao do danas, podigli su Turci na uzvišenju iznad male luke.
Antički Ulcinj pominje se kao Colhinium. Osnovali su ga pomorci iz Kolhide (Κολχίς) sa Crnog mora. Kasnije se zvao Olhinium. Kada su ga 168. pre n.e. osvojili od Ilira, Rimljani su ga nazvali Olcinium. Kod Vuka u Rječniku javlja se kao Ulćin i Ocin.
Tokom srednjeg veka prvo je bio pod vizantijskom vlašću, od XI v. pod vlašću Zete, a od 1181. u vlasti Nemanjića. Od 1396. bio je prestonica Balšića. Pod srpskom vlašću je ostao do 1421; potom su ga držali Mlečani, a od 1571. Turci koji su u njega naselili 400 gusara i pretvorili grad u snažno gusarsko uporište i veliki trg robova (sve do 1815). Crnogorci su ga uzeli od Turaka 1880. U Prvom svetskom ratu bio je pod Austro-Ugarskom, od 1918. do 1920. pod Italijom, a posle toga je ušao u sastav Jugoslavije.
Literatura: Јиречек 1959/б, 278; Бошковић – Ковачевић – Мијовић 1980; Рјечник s.vv. Улћин, Оцин; VE s.v. Grad.